Słownik polsko-niemiecki. 2014.
administrator — m IV, DB. a, Ms. administratororze; lm M. administratororzy, DB. ów «osoba administrująca, zarządzająca czymś; zarządca» Energiczny, sprawny administrator. Administrator osiedla, gospodarstwa rolnego. Pełnić funkcję administratora. ∆ rel.… … Słownik języka polskiego
ataman — m IV, DB. a, Ms. atamannie; lm M. atamanni, DB. ów hist. «dowódca wojsk i naczelnik osiedli kozackich początkowo wybierany, później mianowany przez carów rosyjskich» ∆ Ataman koszowy, siczowy «główny dowódca Kozaków na Siczy Zaporoskiej» ‹ukr.› … Słownik języka polskiego
biskup — m IV, DB. a, Ms. biskuppie; lm M. i, DB. ów «w chrześcijaństwie: dostojnik kościelny, zwierzchnik diecezji, mający wyłączne prawo udzielania niektórych sakramentów, w kościele katolickim mianowany przez papieża» ∆ Biskup rzymski «papież» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
chorąży — m odm. jak przym.; lm M. chorążyżowie, DB. chorążyżych 1. «ten, kto nosi chorągiew na jakichś uroczystościach» Chorąży szkolny, kościelny. Chorąży cechu albo cechowy. przen. «propagator jakichś idei; przywódca, obrońca» Chorąży postępu. 2.… … Słownik języka polskiego
mianować — ndk a. dk IV, mianowaćnuję, mianowaćnujesz, mianowaćnuj, mianowaćował, mianowaćowany «nadawać, nadać komuś jakąś godność, tytuł; powierzyć komuś jakieś stanowisko; zrobić, ustanowić kogoś kimś; nominować» Mianować kogoś dyrektorem. Mianować kogoś … Słownik języka polskiego
namiestnik — m III, DB. a, N. namiestnikkiem; lm M. namiestnikicy, DB. ów 1. hist. «osoba sprawująca władzę w kraju lub prowincji w zastępstwie lub w imieniu panującego (na ziemiach polskich w okresie zaborów)» 2. hist. «w jeździe polskiej narodowego… … Słownik języka polskiego
nowo — «niedawno, dopiero co, świeżo (zwykle w połączeniu z imiesłowem przymiotnikowym)» Nowo kupiony, nowo nabyty. Nowo kreowany, obrany, wybrany. Nowo powstający, utworzony, założony. Nowo przybywający, występujący. Nowo mianowany minister. Nowo… … Słownik języka polskiego
sędzia — m, D. sędziadziego (sędziadzi), C. sędziadziemu (sędziadzi), B. sędziadziego (sędziadzię), W. sędziadzio, N. sędziadzią, Ms. sędziadzi (sędziadzim); lm M. sędziadziowie, DB. sędziadziów 1. «funkcjonariusz publiczny zawodowo lub niezawodowo… … Słownik języka polskiego
starosta — m odm. jak ż IV, CMs. starostaoście; lm M. starostatowie, DB. starostatów 1. «osoba odpowiedzialna za jakiś zespół, za sprawy porządkowe w zespole; osoba kierująca jakąś grupą ludzi, organizująca imprezy zespołowe» Starosta kursu, klasy, semestru … Słownik języka polskiego
szeryf — I m IV, DB. a, Ms. szeryffie; lm M. owie, DB. ów 1. «w Stanach Zjednoczonych: urzędnik o uprawnieniach administracyjno sądowych» Gwiazda szeryfa. Urząd szeryfa. 2. «w średniowiecznej Anglii: urzędnik królewski w hrabstwie, o rozległych… … Słownik języka polskiego
zwyczajny — zwyczajnyni, zwyczajnyniejszy 1. «taki jak zawsze w danych okolicznościach, niczym się nie wyróżniający; normalny, zwykły, pospolity» Zwyczajne rzeczy, sprawy. Codzienne zwyczajne zajęcia. Zwyczajne ludzkie słabości, wady. Zwyczajny tryb,… … Słownik języka polskiego
